De Tokyo Marathon 2024: mét een blessure toch een PR weten te lopen met 03:37:13 als eindtijd! Wát een ervaring! De tweede ster is binnen en samen met mijn vader zijn we dit avontuur weer aangegaan, deze keer in Tokyo ;). Benieuwd naar de marathondag en het raceverslag? Lees dan gauw verder!
Zondag 3 maart 2024: The big day!
Introductie
Na weken van hard trainen en het volgen van het 12-weekse marathonschema kwam er eindelijk een eind aan de marathontraining van Tokyo! Mijn eerste marathon had ik samen met mijn vader in New York City gelopen, op 5 november 2023. En toen kwamen we met het bizarre idee om slechts 3 maanden erna naar Tokyo af te reizen, om daar weer samen deel te nemen aan de marathon! Hello second star! 😉 Helaas kreeg ik zo’n drie weken voor de marathon van Tokyo last van een blessure aan mijn scheenbeen, namelijk shin splints. Nu was dit an sich niet een heel groot probleem, aangezien ik toch de taperweken in zou gaan, maar erg handig en optimaal was het niet. Het kwam ook puur door overbelasting, aangezien mijn trainingsweken toch ietwat te zwaar waren in combinatie met andere sporten, veel werken, en weinig rust. Wat bezoekjes aan de fysio hebben me gerustgesteld en met goede adviezen op zak heb ik ervoor besloten om in deze 3 weken voorafgaand de marathon niet te gaan hardlopen, tot aan de marathondag. Zo gaf ik mijn scheenbeen optimaal de kans om te herstellen. Gelukkig heb ik wel een aantal tochtjes met de racefiets mogen maken om fit te blijven en om de conditie op peil te houden!
De grootste uitdaging zou hem gaan zitten in het mentale stukje: het daadwerkelijk erop vertrouwen dat ik de afstand aan kan en dat het goed zou komen. Als je 3 weken ‘stil zit’ en de schoenen niet mag aantrekken is dat toch heel erg lastig kan ik je vertellen! 😉 Iedere avond heb ik ook netjes ijs op het scheenbeen gelegd en ik heb alle tips en adviezen opgevolgd wat maar kon! Langzaamaan ging het beter en begon ik er meer vertrouwen in te krijgen.
Op woensdag 28 februari zijn we vervolgens samen met TUI afgereisd naar Tokyo en op de eerste dag gingen we direct naar de Expo, om het startnummer op te halen! Ook is er natuurlijk tijdsverschil aanwezig in Tokyo en het was er 8 uurtjes later dan in Nederland. Een klein voorbeeld: meestal stonden we rond 08:00u ’s ochtends lokale tijd op, en in Nederland was het dan 00:00u ’s nachts ;). Verder zal ik niet teveel uitweiden over de planning en activiteiten in Tokyo zelf, want dat is verhaal op zichzelf! In deze post zal ik het uiteraard voornamelijk hebben over de marathondag: zondag 3 maart 2024!
De ochtend vóór de marathon
De grote dag was eindelijk aangebroken! Spanning, zenuwen en blijheid; allemaal emoties die ik die ochtend heb ervaren ;). De wekker ging om 05:00u ’s ochtends lokale tijd en we konden gelukkig vanaf 05:30u aanschuiven bij het ontbijt. Het hotel had alles tot in de puntjes geregeld: er was een enorm grote zaal met een lopend buffet, waar we van alles konden krijgen qua eten. Zo waren er pannenkoekjes, brood, jam; noem maar op! Ideaal hardlopersvoer ;). Na het ontbijt zijn we weer gauw naar de kamer gegaan om wat laatste voorbereidingen te treffen. In tegenstelling tot de NYC Marathon werden we bij de Tokyo Marathon niet al extreem vroeg naar het startvak gebracht, waardoor we minder lang hoefden te wachten. Alsnog was het vrij fris deze dag (’s ochtends zo’n 3 graden), waardoor ik over mijn race-outfit wat oude warme kleding had aangetrokken. Verder had ik nog een hele tas geprepareerd om mee te nemen, met daarin Aquarius sportdrank, bananen, ontbijtkoek en poncho’s om warm te blijven. Om 06:45u konden we vervolgens in de bus stappen om naar het startterrein te gaan, waar we rond 07:15u ongeveer arriveerden.
Eenmaal aangekomen op het startterrein was het een kwestie van het lopen naar de juiste gate: Gate 2! Voor de gate stond er een bord met uitleg over producten die wel/niet mee mochten. Zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk mijn gehele tas moest inleveren qua drinken, wat wel even balen was ;). Alleen de spullen van de Expo mochten mee, en gelukkig had ik een flesje Pocari Sweat (lokale sportdrank) meegenomen wat ik uiteindelijk ook mee mocht nemen tijdens de marathon! Dit was natuurlijk ‘nog maar’ mijn tweede marathon en direct ook mijn tweede Major, en het viel me op dat de beveiliging tiptop geregeld is. Dat moet natuurlijk ook wel met zo’n groot evenement en met zó bizar veel mensen!
De line-up en start van de marathon
Na wat tijd te hebben doorgebracht op het startterrein en na wat dixie-bezoekjes (de rij was weer enorm lang ;)), was het dan toch echt tijd om naar de corrals te gaan! In de corrals zal de uiteindelijke line-up plaatsvinden en per corral (startwave) mochten we beginnen aan de marathon. Nu had ik van tevoren al gezien dat mijn vader en ik allebei in andere corrals zaten: hij in C, ik in D. Dit had vermoedelijk te maken met eerder gelopen tijden en/of ervaring! We wilden de marathon in principe sowieso niet samen lopen, aangezien we allebei een andere race-opbouw hebben; ik loop liever een wat vlakkere race, waar mijn vader vanaf het begin vol gas wil gaan en later het verval ‘voor lief’ neemt ;). Alsnog was het jammer dat we niet samen naar de start konden gaan :(. De corrals sloten om 08:45u en om 09:00u ging de marathon van start! Dat betekende dat mijn vader en ik rond 08:10u ongeveer (lekker exact allemaal ;)) afscheid van elkaar namen. En dat voelde heel gek! Ineens stond ik er helemaal alleen voor, in een vreemde omgeving, niet wetende wat er gaat komen en of het wel goed zou komen ;). Daar liep ik dan, alleen naar de corral. Langzaamaan begon ik mijn warme kleding weg te gooien en de race-outfit was enkel de outfit wat overbleef. Ikzelf, de race-outfit, de Garmin, en de roze Nike Alphafly’s. Let’s go!!
De marathon: de race, race-opbouw en issues tijdens de race!
En daar gingen we! Samen met een heleboel andere lopers met allemaal hetzelfde doel: het uitlopen van de Tokyo Marathon 2024! Ietsjes voor de start hadden we de gelegenheid om de laatste kleding-items in bakken te gooien, wat vervolgens zou worden gedoneerd aan het goede doel. Uiteindelijk kwam de start steeds dichterbij en voordat ik het wist liep ik al over de eerste mat. Ik had het helemaal nog niet door! Was ik nu echt daadwerkelijk al van start gegaan? 😉 Doordat ik niet super goed aan het opletten was en alle indrukken in mezelf aan het opnemen was, was ik te laat met het aanzetten van de GPS op mijn sporthorloge. Tijdens de eerste meters van de race heb ik er toen daarom dan ook voor gekozen om de activiteit opnieuw op te starten, zodat het qua GPS wel goed zou moeten gaan. Dat dacht ik, althans ;).
Tijdens de eerste 3 kilometers van de race was het erg krap en druk; overal liepen mensen, inhalen kon amper, en het was even zoeken naar een goed tempo. Qua blessure ging het goed en ik had er zin in: niets zou me nog tegenhouden! 😉 Het gekke was dat mijn Garmin aangaf dat ik op pace 05:30 min/km liep, terwijl ik dacht dat ik veel sneller was (met name in het begin van de race ben ik vaak wat sneller). Direct had ik al zoiets van; laat dat hele PR maar weer zitten haha. In NYC liep ik namelijk gemiddeld 05:20 à 05:21 min/km en dat was goed voor een eindtijd van 03:45:38. Aangezien ik natuurlijk 3 weken niet heb kunnen hardlopen én met een blessure zat wilde ik in Tokyo niet per se voor een PR gaan. Maar goed, natuurlijk heet ik geen Fabienne als ik niet voor een PR ging strijden ;). Plezier en het genieten staat hoog in het vaandel, maar toch wil ik ook altijd het onderste uit de kan halen.
Enfin, het was vreemd dat mijn horloge zo van slag leek te zijn. Ook was het ergens wel ietwat logisch, want ik liep natuurlijk in een drukbevolkt gebied met hordes mensen. Toch had ik graag op de technologie willen vertrouwen! Nu zou ik enkel uit de voeten kunnen met hoofdrekenen (en wie denkt er nog helder na tijdens een marathon? 😉 haha), en mijn pace-bandje die ik om had.
Iets later zag ineens een 5KM bord naast me, terwijl de Garmin aangaf dat ik rond de 3KM zat. Vreemd? 😉 Gelukkig kwam ik kort hierna een andere TUI loper tegen (met dank aan de herkenbare blauwe TUI shirtjes, mijn redding!) en toen vroeg ik op welke pace we nou precies liepen. Dat bleek uiteindelijk 04:50 min/km te zijn. Veel te snel dan dat ik daadwerkelijk wilde! Maar hey, het ging goed, dus ik wilde gewoon zo doorgaan. Ook had ik de 03:30u pacers groep inmiddels ingehaald en daar liep ik op een gegeven moment ver voor. En ik zag dat ik tussen allemaal mensen van corral C aan het lopen was, terwijl ik zelf in corral D startte. Ik had oprecht geen idee wat ik aan het doen was, maar het ging goed en ik wilde dit zo lang mogelijk blijven aanhouden ;).
En dan nu het vervolg van de race! Ik had niet bepaald een race-plan bedacht; ik wilde het gewoon net als in NYC aanpakken. Tot aan 30 à 35KM zou het gewoon goed moeten komen, en alles daarna zou een uitdaging worden ;). Ik bekeek alles ook weer per blok van 5KM en door het zo in te delen leek de afstand toch een soort van minder ver! Tot aan de halve marathon wilde ik ‘gewoon’ zo doorgaan op deze snelheid en pas daarna wilde ik gaan rekenen. Het was leuk, genieten, en het zonnetje scheen zelfs! Het was zelfs zo warm dat ik had besloten om mijn sleeves af te doen en ik was zo erg aan het genieten, dat ik bijna vergat om mijn gels in te nemen ;). En bij elke drankenpost nam ik netjes wat Pocari Sweat sportdrank en af en toe pakte ik wat water! Vanaf 5KM was dit beschikbaar en vanaf dat moment om de 1.5KM zo ongeveer. En een grappig feitje: het laatste cijfer van je startnummer geeft aan bij welke tafel je het drinken mag pakken. Zo was mijn startnummer 62418, wat betekende dat ik bij tafel 8 terecht kon voor sportdrank en water! Door dit zo aan te vliegen was alles netjes verdeeld en voorkomen ze dat teveel mensen bij één tafel gaan staan.
Dat ik te hard van start ben gegaan en het parcours overheen vloog merkte ik eigenlijk door twee dingen: door zelf te rekenen kwam ik erachter dat ik de 10KM bijvoorbeeld doorkwam in een tijd van 00:46:23, wat slechts 2 minuten boven mijn huidige PR ligt (mijn huidige PR is 00:43:58)! De halve marathon kwam ik daarnaast door in een tijd van 01:40:53, wat ook iets te snel is gegeven het feit dat mijn PR op de halve 01:36:32 is (slechts 4 à 5 minuten eronder) ;). Aangezien de marathon zo’n lange afstand is, is het vaak handiger om vooral niet te snel van start te gaan, want versnellen kan altijd nog rond de 30KM ;). En het tweede puntje waardoor ik doorhad dat ik vooral in het eerste deel erg snel was is vanwege het tegenkomen van mijn vader! Het parcours van de Tokyo Marathon bestaat namelijk uit vele turning points; plekken waar je een heel stuk naar achteren loopt, om vervolgens om te keren en weer terug te lopen. Hierdoor kon je aan de andere kant de andere lopers zien en dit motiveerde enorm! Terwijl ik links liep, keek ik rechts naar de snellere lopers en ik probeerde mijn vader te spotten. Dit duurde maar en dit duurde maar en ik werd er bijna duizelig van ;). Op een gegeven moment kwam ik mijn vader tegen en ik begon gelijk keihard te schreeuwen naar hem! Hij zag mij gelukkig ook en hij riep terug: ‘het gaat hartstikke goed Fab!’. De afstand tussen ons twee was niet eens heel erg groot op dat moment, en dat liet me inzien dat het heel erg goed (en snel) ging!
Het goede gevoel bleef aanhouden (zie hierboven een actiefoto gemaakt op 29KM), tot aan 30KM. Mijn maximale trainingsafstand was 33KM en dit was al enkele weken geleden, dus ik begon wel echt te merken dat ik een ‘gap’ had in mijn training. Desalniettemin was het een kwestie van doorzetten! Al moet ik zeggen dat ik het wel mooi geweest vond na 30 à 35KM ;). Mijn vader riep mij rond 37.5KM nog tijdens een turning point en toen we langs de Tokyo Tower liepen, alleen ik kon niets meer in me opnemen. ‘Hoe kom ik zo snel mogelijk bij de finish’, was het enige waar ik maar aan kon denken! Ook zeiden de TUI supporters na afloop dat ik hen helemaal niet meer heb gezien bij het laatste supportpunt rond 38KM haha ;). Kwestie van te gefocust zijn!
Hoe heb ik het dan toch weten vol te houden na 30KM? Ik wist ongeveer langs welke highlights we zouden komen op het parcours! Zo wist ik dat we rond 37.5KM langs de mooie Tokyo Tower zouden lopen. Rond 34KM begon ik te denken; ‘nog maar 3.5KM tot de Tokyo Tower, let’s go!’ en toen ik daar eenmaal aankwam zag ik aan de overkant een bordje staan ‘nog maar 3KM te gaan tot de finish’, wat enorm motiveerde (al liep ik toen slechts nog maar aan de linkerkant van het turning point, dus het zou nog even duren ;)). Na de Tokyo Tower wist ik dat we vlak vóór de finish over een soort klinkerpaadje moesten lopen (zo noemden ze dit, maar dit viel achteraf gezien reuze mee). Toen ik daar eenmaal was had ik door dat ik bijna bij de finish was! Iedere keer verlegde ik dus weer mijn grenzen; ‘het is nog maar 2KM tot dit punt, nog maar 3KM tot dat punt’ ;). Een enorme tip voor als je er enigszins doorheen zit! Maar ik moet zeggen; ik heb er nog nooit zo doorheen gezeten als tijdens een trailrun waar ik ooit aan mee heb gedaan, en dat gebruik ik vaak als referentiepunt!
De finish
En na 42,195KM was het dan zo ver! De finish was in zicht en de prestatie zat erop! Vlak na de finish stond mijn vader weer op me te wachten, net als in NYC! En weer wist ik niet wat mijn gelopen tijd was haha ;). Zo chaotisch! Mijn vader had een tijd gelopen van 03:28:35, wat echt super knap van hem is! Precies zoals hij had gewild. Zelf kwam ik erachter dat ik een PR had gelopen en dat ik een tijd liep van 03:37:13! Bizar blij mee! Ik gokte zelf dat ik rond de 03:41:00 uitkwam na wat rekenwerk (maar hey, zo fris was ik niet meer na 30KM in de race ;)), dus ik was eigenlijk nog blijer en nog meer verrast!
Nadat ik mijn vader heb gesproken ben ik wel gelijk door gaan lopen. In NYC ging ik vrijwel direct stilstaan en hierdoor ben ik heel erg duizelig geworden en moest ik continu zitten, om naar niet flauw te vallen: een kwestie van te weinig vocht. In Tokyo heb ik geleerd van mijn fouten! Ik ben gaan doorlopen en ik heb genoeg water gepakt! Toch voelde ik me wel weer wat gammel en ik had ineens last van mijn knie. Waarschijnlijk ben ik toch wat anders gaan lopen en overcompenseren, om mijn linkerscheenbeen te ‘sparen’. De rechterknie heeft hierdoor flinke klappen gekregen, wat op zich niet gek is na 3 weken niet te hebben getraind. Iedereen om ons heen was in ieder geval weer super lief, en wat mede-TUI gangers gaven al aan; ‘joh, desnoods tillen we je naar de bus’ haha ;). De support na de finishline van een marathon is echt bizar en onbeschrijfelijk. Iedereen is enorm behulpzaam en supportive naar alle andere mede-lopers!
We kregen natuurlijk de welbekende Tokyo poncho om zodat we na de finish warm konden blijven, en uiteraard kregen we wat te eten en te drinken! Helaas konden we geen pre-race bag inchecken om vervolgens wat spulletjes na de marathon te hebben zoals kleding en eten, aangezien dit niet was toegestaan voor internationale lopers. Alsnog was de poncho lekker warm, dus we hadden niets te klagen! En ik dacht eigenlijk alleen maar terug aan de bizarre prestatie! Hoe gaaf is het dat we gewoon in Tokyo langs alle wijken heb gelopen; langs Shinjuku, Akihabara, Ryogoku, Tokyo Station, Ginza, Hibiya Park, en meer!
Na de prestatie kwamen we weer aan bij het TUI ontmoetingspunt waar we nog even op de foto werden gezet. Vervolgens konden we al vrij snel de bus in, die ons veilig weer terugbracht naar het hotel. Het instappen en uitstappen in de bus was wel weer drama bij mij, want ik kon amper lopen ;). Ach ja, het hoort er toch wel een beetje weer bij! Met de medaille om de nek voelde ik me weer helemaal voldaan ;). In de avond hadden we vervolgens nog een TUI after the run dinner, waar we konden genieten van lekker Japans eten met een soort show! Al met al weer een marathon voor in de boeken!
What’s next?
Voordat ik begon met het schrijven van dit uitgebreide raceverslag had ik mezelf nog zo voorgenomen: houd het kort. Keep it simple and short ;). Ik ben denk ik niet gemaakt om het kort te houden, alles is uitgebreid en ik vertel het liefst zo veel mogelijk, met allerlei details! Het maakt een marathondag toch wat specifieker en leuker vind ik door alles in geuren en kleuren te vertellen ;). Daarom dan ook enorm veel respect als je het tot hier helemaal hebt gelezen! Alleen maar leuk!
En dan de vervolgvraag: wat is je volgende doel? Op Instagram had ik natuurlijk al het een en het ander laten doorschemeren. Mijn volgende doel wordt de Berlijn Marathon 2024, weer samen met vaders! Ik vind het super gaaf dat we samen deze passie kunnen delen en dat we samen deze reizen kunnen maken. Mijn vader maakt ook de hardloopschema’s voor mij en ik zie hem ook echt als mijn hardloopcoach ;). Ik kan enorm veel van hem leren en los van het feit dat het super gezellig is, geeft hij mij ook altijd enorm goede tips. Ik kan ook niet wachten tot het moment nadert dat ik hem ga inhalen tijdens de marathon (grapje hoor! ;)). It’s your own lane, own race, and own pace zeg ik altijd!
Het duurt nog even totdat Berlijn is, namelijk op 29 september 2024! Tot die tijd ga ik nagenieten van de geleverde prestatie in Tokyo, goed herstellen van alle opgelopen blessures en deelnemen aan lokale wedstrijden hier in de buurt. De honger naar meer is alleen maar groter en voor Berlijn heb ik stiekem al wat tijdsdoelen opgesteld! Meer daarover volgt ;).
Tot de volgende!
